تعریف طب سنتی

سازمان جهانی بهداشت WHO در سال ۱۹۷۸ طب سنتی را اینطور تعریف می‌کند:

مجموعه‌ای است از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال که بر پایهٔ نظریه‌ها، باورها و تجربه‌های بومی فرهنگ‌های مختلف است؛ خواه قابل شرح باشد یا نباشد، که در بهداشت و همچنین پیشگیری، تشخیص، بهبود و مداوای بیماری‌های جسمی و ذهنی مورد استفاده قرار می‌گرفتند و به صورت گفتاری يا نوشتاری از نسلی به نسل ديگر انتقال يافته است.

طبق این تعریف، طب سنتی، ریشه‌هایی قوی در فرهنگ و تمدن یک جامعه دارد، در حالی که طب مدرن بیش از هر چیز، مبتنی بر شواهد است. از آنجا که شرایط فرهنگی و تاریخی نواحی مختلف دنیا متفاوت است، طب سنتی هم در هر کشور، شیوه‌های خاص خود را دارد.

در سال ۲۰۰۰، سازمان جهانی بهداشت برای طب سنتی تعریف دقیق‌تری ارائه داد که به این شرح است:

طب سنتی واژه‌ای کلی است که هم به سيستم‌های طب سنتی مانند طب سنتی چين، آيروودای هند، طب يونانی، عربی و هم به انواع مختلف طب بومی اطلاق می‌شود. درمان‌های طب سنتی شامل دارو درمانی (استفاده از گياهان دارويی، اجزای حيوانی و معدنی) و روش‌های غيردارويی (مانند طب سوزنی، ماساژ، درمان‌های روحی روانی) است. در مجموع شامل کليه‌ اقدامات بهداشتی، رويکردها، اطلاعات و باورهايی است كه به اشكال مختلف دارويی و غيردارويی، برای حفظ سلامتی و همچنين درمان، تشخيص و پيشگيری از بيماری‌ها به كار می‌روند. در صورتی كه اين اعمال جزيی از سنت يك كشور يا در بطن سيستم خدمات پزشكی رسمی آن كشور نباشد، واژه‌های مكمل، جايگزين، غيرمتعارف يا موازی به كار می‌رود.

برخی از انواع طب سنتی که در دنیا رواج دارند، عبارتند از:

طب سنتی چینی، طب سنتی ایران، طب سنتی هند، طب تبتی، طب آیورودا، هومیوپاتی و…